Vangelo (Mt 12,1-8) - In quel tempo, Gesù passò, in giorno di sabato, fra campi di grano e i suoi discepoli ebbero fame e cominciarono a cogliere delle spighe e a mangiarle. Vedendo ciò, i farisei gli dissero: «Ecco, i tuoi discepoli stanno facendo quello che non è lecito fare di sabato». Ma egli rispose loro: «Non avete letto quello che fece Davide, quando lui e i suoi compagni ebbero fame? Egli entrò nella casa di Dio e mangiarono i pani dell’offerta, che né a lui né ai suoi compagni era lecito mangiare, ma ai soli sacerdoti. O non avete letto nella Legge che nei giorni di sabato i sacerdoti nel tempio vìolano il sabato e tuttavia sono senza colpa? Ora io vi dico che qui vi è uno più grande del tempio. Se aveste compreso che cosa significhi: “Misericordia io voglio e non sacrifici”, non avreste condannato persone senza colpa. Perché il Figlio dell’uomo è signore del sabato».

Il commento al Vangelo a cura di Monsignor Vincenzo Paglia

Rimproverano Gesù perché lascia prendere qualche spiga di grano ai discepoli durante il cammino, in giorno di sabato. Il maestro risponde con due esempi tratti dalla Scrittura e ribadisce, con le parole di Osea, la larghezza del cuore di Dio: «Misericordia io voglio e non sacrifici» (Os 6,6).  Il Signore non desidera l’osservanza fredda ed esteriore delle norme, ma il cuore del credente. In verità, tale dimensione, è presente da sempre nella rivelazione biblica. In alcuni commenti ebraici, ad esempio, si legge: «Il Sabato è stato dato a voi, e non voi al Sabato». E qualche commentatore spiega che i rabbini sapevano che la religiosità esagerata poteva mettere in pericolo il compimento dell’essenza della legge: «Nulla è più importante, secondo la Torah, che salvare la vita umana… Anche quando vi è soltanto la minima probabilità che una vita sia in gioco, si può trascurare ogni proibizione della legge». Gesù esalta lo spirito della vita che portava a porre Dio e l’uomo al centro della vita. Insomma, ne dà l’interpretazione autentica. Il sabato mostra la presenza amorevole di Dio nella vicenda umana. Il Signore Gesù è il volto amorevole di Dio. Per questo ripete che vuole misericordia, non sacrificio. Perché spesso anche noi, come i farisei, preferiamo i sacrifici alla misericordia? Perché crediamo di essere a posto, mentre la misericordia è sempre in debito verso gli altri. Gesù non viola la legge, ma la porta a compimento con l’amore. Dio non dà un regolamento, ma una parola di amore per rendere piena la vita degli uomini. Se svuotiamo la Legge da questo, riducendola ai sacrifici, essa diventa solo una prescrizione che porta all’ipocrisia dei farisei. Mentre a Dio interessa il cuore, la misericordia.

The Son of Man is lord of the Sabbath

Gospel (Mt 12,1-8)

At that time, on the Sabbath, Jesus passed through wheat fields and his disciples became hungry and began to pick ears of corn and eat them. Seeing this, the Pharisees said to him: "Behold, your disciples are doing what is not lawful to do on the Sabbath." But he answered them, “Have you not read what David did when he and his companions were hungry? He entered the house of God and ate the bread of the offering, which neither he nor his companions were allowed to eat, but only the priests. Or have you not read in the Law that on the Sabbath the priests in the temple violate the Sabbath and yet are guiltless? Now I tell you that here is one greater than the temple. If you had understood what it means: “I want mercy and not sacrifices”, you would not have condemned innocent people. Because the Son of Man is lord of the Sabbath."

The commentary on the Gospel by Monsignor Vincenzo Paglia

They rebuke Jesus because he lets his disciples take a few ears of wheat along the way on the Sabbath. The master responds with two examples taken from Scripture and reiterates, with the words of Hosea, the breadth of God's heart: "I want mercy and not sacrifices" (Hos 6.6). The Lord does not desire cold and external observance of the rules, but the heart of the believer. In truth, this dimension has always been present in biblical revelation. In some Jewish commentaries, for example, we read: "The Sabbath was given to you, and not you to the Sabbath." And some commentators explain that the rabbis knew that exaggerated religiosity could endanger the fulfillment of the essence of the law: «Nothing is more important, according to the Torah, than saving human life... Even when there is only the slightest probability that a life is at stake, every prohibition of the law can be ignored." Jesus exalts the spirit of life that led to placing God and man at the center of life. In short, he gives the authentic interpretation. The Sabbath shows the loving presence of God in human affairs. The Lord Jesus is the loving face of God. This is why he repeats that he wants mercy, not sacrifice. Why do we, like the Pharisees, often prefer sacrifices to mercy? Because we believe we are okay, while mercy is always indebted to others. Jesus does not violate the law, but brings it to completion with love. God does not give a regulation, but a word of love to make men's lives full. If we empty the Law of this, reducing it to sacrifices, it becomes only a prescription that leads to the hypocrisy of the Pharisees. While God is interested in the heart, in mercy.

El Hijo del Hombre es señor del sábado

Evangelio (Mt 12,1-8)

En aquel tiempo, en sábado, Jesús pasaba por los campos de trigo y sus discípulos tuvieron hambre y comenzaron a arrancar espigas y a comerlas. Al ver esto, los fariseos le dijeron: "He aquí, tus discípulos hacen lo que no es lícito hacer en sábado". Pero él les respondió: “¿No habéis leído lo que hizo David cuando él y sus compañeros tuvieron hambre? Entró en la casa de Dios y comió el pan de la ofrenda, que ni él ni sus compañeros podían comer, sino sólo los sacerdotes. ¿O no habéis leído en la Ley que en el sábado los sacerdotes en el templo violan el sábado y, sin embargo, son inocentes? Ahora os digo que aquí hay uno más grande que el templo. Si hubieras entendido lo que significa: “Quiero misericordia y no sacrificios”, no habrías condenado a personas inocentes. Porque el Hijo del Hombre es señor del sábado."

El comentario al Evangelio de monseñor Vincenzo Paglia

Reprenden a Jesús porque deja que sus discípulos se lleven algunas espigas de trigo en el camino en sábado. El maestro responde con dos ejemplos tomados de la Escritura y reitera, con las palabras de Oseas, la amplitud del corazón de Dios: "Quiero misericordia y no sacrificios" (Os 6,6). El Señor no desea la observancia fría y externa de las reglas, sino el corazón del creyente. En verdad, esta dimensión siempre ha estado presente en la revelación bíblica. En algunos comentarios judíos, por ejemplo, leemos: "A vosotros os fue dado el sábado, y no a vosotros el sábado". Y algunos comentaristas explican que los rabinos sabían que una religiosidad exagerada podía poner en peligro el cumplimiento de la esencia de la ley: «Nada es más importante, según la Torá, que salvar la vida humana... Incluso cuando existe la más mínima probabilidad de que una "La vida está en juego, toda prohibición de la ley puede ser ignorada." Jesús exalta el espíritu de vida que llevó a poner a Dios y al hombre en el centro de la vida. En resumen, da la interpretación auténtica. El sábado muestra la presencia amorosa de Dios en los asuntos humanos. El Señor Jesús es el rostro amoroso de Dios, por eso repite que quiere misericordia, no sacrificio. ¿Por qué nosotros, como los fariseos, a menudo preferimos los sacrificios a la misericordia? Porque creemos que estamos bien, mientras que la misericordia siempre está en deuda con los demás. Jesús no viola la ley, sino que la cumple con amor. Dios no da un reglamento, sino una palabra de amor para llenar la vida de los hombres. Si vaciamos la Ley de esto, reduciéndola a sacrificios, se convierte sólo en una prescripción que conduce a la hipocresía de los fariseos. Mientras que a Dios le interesa el corazón, la misericordia.

Le Fils de l'homme est le maître du sabbat

Évangile (Mt 12,1-8)

A cette époque, le jour du sabbat, Jésus traversait des champs de blé et ses disciples avaient faim et commencèrent à cueillir des épis et à les manger. Voyant cela, les pharisiens lui dirent : « Voici, tes disciples font ce qu'il n'est pas permis de faire le jour du sabbat. » Mais il leur répondit : « N'avez-vous pas lu ce que David faisait quand lui et ses compagnons avaient faim ? Il entra dans la maison de Dieu et mangea le pain de l'offrande, que ni lui ni ses compagnons n'étaient autorisés à manger, mais seulement aux prêtres. Ou n'avez-vous pas lu dans la Loi que le jour du sabbat, les prêtres du temple violent le sabbat et pourtant ils sont innocents ? Maintenant, je vous dis qu'il y en a ici quelque chose de plus grand que le temple. Si vous aviez compris ce que signifie : « Je veux la miséricorde et non des sacrifices », vous n'auriez pas condamné des innocents. Parce que le Fils de l'homme est maître du sabbat. »

Le commentaire de l'Évangile de Mgr Vincenzo Paglia

Ils reprochent à Jésus parce qu’il laisse ses disciples emporter quelques épis de blé en chemin le jour du sabbat. Le maître répond par deux exemples tirés de l'Écriture et réitère, avec les paroles d'Osée, la largeur du cœur de Dieu : « Je veux la miséricorde et non les sacrifices » (Osée 6,6). Le Seigneur ne désire pas l’observance froide et extérieure des règles, mais le cœur du croyant. En vérité, cette dimension a toujours été présente dans la révélation biblique. Dans certains commentaires juifs, par exemple, on lit : « Le sabbat vous a été donné, et non vous le sabbat. » Et certains commentateurs expliquent que les rabbins savaient qu'une religiosité exagérée pouvait mettre en danger l'accomplissement de l'essence de la loi : « Rien n'est plus important, selon la Torah, que de sauver la vie humaine... Même s'il n'y a qu'une infime probabilité qu'un la vie est en jeu, chaque interdiction de la loi peut être ignorée. » Jésus exalte l'esprit de vie qui a conduit à placer Dieu et l'homme au centre de la vie. Bref, il donne l'interprétation authentique. Le sabbat montre la présence aimante de Dieu dans les affaires humaines. Le Seigneur Jésus est le visage aimant de Dieu, c'est pourquoi il répète qu'il veut la miséricorde et non le sacrifice. Pourquoi, comme les pharisiens, préférons-nous souvent les sacrifices à la miséricorde ? Parce que nous croyons que tout va bien, alors que la miséricorde est toujours redevable aux autres. Jésus ne viole pas la loi, mais la mène à son terme avec amour. Dieu ne donne pas une règle, mais une parole d'amour pour remplir la vie des hommes. Si l’on vide la Loi de cela, en la réduisant à des sacrifices, elle devient seulement une prescription qui conduit à l’hypocrisie des Pharisiens. Alors que Dieu s'intéresse au cœur, à la miséricorde.

O Filho do Homem é senhor do sábado

Evangelho (Mt 12,1-8)

Naquele tempo, no sábado, Jesus passou por campos de trigo e seus discípulos estavam com fome e começaram a colher espigas de milho e a comê-las. Vendo isso, os fariseus disseram-lhe: “Eis que os teus discípulos estão fazendo o que não é lícito fazer no sábado”. Mas ele lhes respondeu: “Vocês não leram o que Davi fez quando ele e seus companheiros tiveram fome? Ele entrou na casa de Deus e comeu o pão da oferta, que nem ele nem seus companheiros puderam comer, mas apenas os sacerdotes. Ou você não leu na Lei que no sábado os sacerdotes no templo violam o sábado e ainda assim são inocentes? Agora eu lhes digo que aqui está alguém maior que o templo. Se você tivesse entendido o que significa: “Eu quero misericórdia e não sacrifícios”, você não teria condenado pessoas inocentes. Porque o Filho do Homem é senhor do sábado”.

O comentário ao Evangelho de Monsenhor Vincenzo Paglia

Eles repreendem Jesus porque ele permite que seus discípulos levem algumas espigas de trigo no caminho, no sábado. O mestre responde com dois exemplos retirados das Escrituras e reitera, com as palavras de Oséias, a amplitude do coração de Deus: “Quero misericórdia e não sacrifícios” (Os 6,6). O Senhor não deseja a observância fria e externa das regras, mas o coração do crente. Na verdade, esta dimensão sempre esteve presente na revelação bíblica. Em alguns comentários judaicos, por exemplo, lemos: “O sábado foi dado a vocês, e não vocês ao sábado”. E alguns comentadores explicam que os rabinos sabiam que a religiosidade exagerada poderia pôr em perigo o cumprimento da essência da lei: «Nada é mais importante, segundo a Torá, do que salvar a vida humana... Mesmo quando há apenas a menor probabilidade de que um a vida está em jogo, todas as proibições da lei podem ser ignoradas." Jesus exalta o espírito de vida que levou a colocar Deus e o homem no centro da vida. Em suma, ele dá a interpretação autêntica. O sábado mostra a presença amorosa de Deus nos assuntos humanos. O Senhor Jesus é o rosto amoroso de Deus, por isso repete que quer misericórdia e não sacrifício. Por que nós, como os fariseus, muitas vezes preferimos os sacrifícios à misericórdia? Porque acreditamos que estamos bem, enquanto a misericórdia está sempre em dívida com os outros. Jesus não viola a lei, mas a completa com amor. Deus não dá um regulamento, mas uma palavra de amor para tornar plena a vida dos homens. Se esvaziarmos disto a Lei, reduzindo-a a sacrifícios, ela se torna apenas uma prescrição que leva à hipocrisia dos fariseus. Enquanto Deus está interessado no coração, na misericórdia.

人子是安息日的主

福音（山12,1-8）

那時，正值安息日，耶穌經過麥田，門徒餓了，就開始摘玉米穗來吃。 法利賽人見狀，對耶穌說：“看哪，你的門徒做了安息日不可做的事了。” 但他回答他們說：「你們沒有讀過大衛和他的同伴飢餓時所做的事嗎？ 他進入神的殿，吃了供物的餅，但他和他的同伴都不能吃，只有祭司才能吃。 或者你沒有在律法上讀到，在安息日，聖殿裡的祭司犯了安息日，卻是無罪的嗎？ 現在我告訴你們，這裡有一個比聖殿更大的地方。 如果你明白這句話的意思：“我想要憐憫，而不是犧牲”，你就不會譴責無辜的人了。 因為人子是安息日的主。”

文森佐·帕格利亞主教對福音的評論

他們責備耶穌，因為耶穌讓門徒在安息日沿途摘取幾穗麥子。 大師以聖經中的兩個例子來回應，並用何西阿的話重申神的心胸：「我要憐憫，不要祭祀」（何西阿書6.6）。 主不希望人們冷漠地遵守外在的規則，而是信徒內心的遵守。 事實上，這個向度一直存在於聖經的啟示中。 例如，在一些猶太註釋中，我們讀到：“安息日是給你們的，而不是你們給安息日的。” 一些評論家解釋說，拉比們知道，誇大的宗教信仰可能會危及法律本質的實現：「根據《妥拉》，沒有什麼比拯救人類生命更重要的了……即使只有極小的可能性，生命危在旦夕，法律的每一條禁令都可以被忽視。” 耶穌高舉生命的精神，因而將神和人置於生命的中心。 總之，他給了最真實的詮釋。 安息日顯示上帝在人類事務中的慈愛臨在。 主耶穌是神慈愛的面容，這就是為什麼祂一再強調祂要的是憐憫，而不是犧牲。 為什麼我們像法利賽人一樣，常常喜歡犧牲而不是憐憫？ 因為我們相信自己是好的，憐憫總是虧欠別人的。 耶穌並沒有違反律法，而是用愛來完善律法。 神賜下的不是一條規則，而是一句愛的話語，使人的生命充實。 如果我們清空​​律法，將其簡化為祭祀，那麼它就只是一個處方，導致法利賽人的虛偽。 而神對人心、對憐憫有興趣。

Сын Человеческий — господин субботы

Евангелие (Мф 12,1-8)

В то время, в субботу, Иисус проходил пшеничными полями, и ученики Его, проголодавшись, начали срывать колосья и есть их. Увидев это, фарисеи сказали Ему: «Вот, ученики Твои делают то, чего не должно делать в субботу». Но он ответил им: «Разве вы не читали, что сделал Давид, когда он и его товарищи были голодны? Он вошел в дом Божий и ел хлеб приношения, который не разрешалось есть ни ему, ни его товарищам, а только священникам. Или вы не читали в Законе, что в субботу священники в храме нарушают субботу и при этом невиновны? Теперь я говорю вам, что здесь есть нечто большее, чем храм. Если бы вы поняли, что значит: «Я хочу милосердия, а не жертв», вы бы не осуждали невинных людей. Потому что Сын Человеческий — господин субботы».

Комментарий к Евангелию монсеньора Винченцо Палья

Они упрекают Иисуса за то, что он позволяет своим ученикам взять по дороге в субботу несколько колосьев пшеницы. Учитель отвечает двумя примерами, взятыми из Священного Писания, и повторяет словами Осии широту сердца Божия: «Милости хочу, а не жертв» (Ос 6:6). Господь желает не холодного и внешнего соблюдения правил, а сердца верующего. По правде говоря, это измерение всегда присутствовало в библейском откровении. В некоторых еврейских комментариях, например, мы читаем: «Вам дана суббота, а не вы суббота». А некоторые комментаторы поясняют, что раввины знали, что чрезмерная религиозность может поставить под угрозу исполнение сути закона: «Нет ничего важнее, согласно Торе, чем спасение человеческой жизни... Даже тогда, когда есть лишь малейшая вероятность того, что на карту поставлена ​​жизнь, любой запрет закона можно игнорировать». Иисус возвышает дух жизни, который привел к тому, что Бог и человек оказались в центре жизни. Короче говоря, он дает аутентичную интерпретацию. Суббота показывает любящее присутствие Бога в человеческих делах. Господь Иисус — любящее лицо Бога, поэтому Он повторяет, что хочет милости, а не жертвы. Почему мы, подобно фарисеям, часто предпочитаем жертвы милосердию? Потому что мы верим, что с нами все в порядке, а милосердие всегда в долгу перед другими. Иисус не нарушает закон, но с любовью доводит его до конца. Бог дает не предписание, а слово любви, чтобы наполнить жизнь человека. Если мы очистим Закон от этого, сведя его к жертвоприношениям, он станет лишь предписанием, ведущим к лицемерию фарисеев. А Бога интересует сердце, милосердие.

人の子は安息日の主である

福音（マタ 12,1-8）

その頃、安息日、イエスが麦畑を通りかかったとき、弟子たちはお腹が空いていたので、トウモロコシの穂を摘んで食べ始めました。 これを見てパリサイ人たちはイエスに言った、「見よ、あなたの弟子たちは安息日に禁じられていることをしているではないか」。 しかし彼は彼らに答えた、「ダビデとその仲間たちがお腹が空いていたときに何をしたか読んだことがないのか？」 彼は神の家に入り、捧げ物のパンを食べましたが、彼も彼の仲間も食べることを許されず、祭司だけがそれを食べることを許されました。 それとも、安息日には神殿の祭司たちは安息日を犯しても無罪であるという律法を読んだことがありませんか？ さて、ここには神殿よりも偉大な神殿があると言います。 「私は犠牲ではなく慈悲が欲しい」という言葉の意味を理解していれば、無実の人々を非難することはなかったでしょう。 人の子は安息日の主だからである。」

ヴィンチェンツォ・パーリア修道士による福音書の解説

彼らは、イエスが安息日に弟子たちに途中で麦の穂を数粒取らせたとしてイエスを叱責しました。 マスターは聖書から抜粋した2つの例を挙げて応答し、ホセアの言葉で神の心の広さを繰り返し述べます：「私は犠牲ではなく憐れみを望んでいます」（ホセア6.6）。 主が望んでおられるのは、冷酷で外面的な規則の遵守ではなく、信者の心です。 実のところ、この次元は聖書の啓示の中に常に存在していました。 たとえば、いくつかのユダヤ教の注釈には、「安息日はあなたに与えられたものであり、あなたに安息日が与えられたのではない」と書かれています。 そして、一部の解説者は、ラビたちは、誇張された宗教性が法の本質の履行を危険にさらす可能性があることを知っていたと説明している。「律法によれば、人命を救うこと以上に重要なことはない...命が危険にさらされているのであれば、法律のあらゆる禁止事項は無視してよいのです。」 イエスは、神と人間を人生の中心に据えた命の精神を称賛しています。 要するに、彼は本物の解釈を与えています。 安息日は人間の事柄における神の愛情深い臨在を示します。 主イエスは愛に満ちた神の顔であり、それが、犠牲ではなく憐れみを望んでいると繰り返し語られる理由です。 パリサイ人のように、私たちがしばしば慈悲よりも犠牲を好むのはなぜでしょうか。 なぜなら、慈悲は常に他人に対する恩義である一方で、私たちは自分は大丈夫だと信じているからです。 イエスは律法を犯さず、愛をもって律法を完成させます。 神は規則を与えるのではなく、人間の人生を豊かにするために愛の言葉を与えます。 もし私たちがこの律法を空にし、それを犠牲に還元するならば、それはパリサイ人の偽善につながる単なる処方箋になります。 神は心に関心を持ち、憐れみに関心を持っています。

인자는 안식일의 주인이니라

복음(마태복음 12,1-8)

그 때 안식일에 예수께서 밀밭 사이로 지나가시는데 제자들이 배가 고파서 이삭을 잘라 먹기 시작했습니다. 이것을 보고 바리새인들이 예수께 말하였다. “보소서, 당신의 제자들이 안식일에 해서는 안 될 일을 하고 있습니다.” 대답하되 다윗이 그와 그 일행이 시장할 때에 한 일을 읽지 못하였느냐 그가 하나님의 전에 들어가서 제물의 빵을 먹었는데 그와 그의 동료들은 먹어서는 안 되었지만 제사장들만 먹었다. 아니면 안식일에 제사장들이 성전 안에서 안식일을 범하여도 죄가 없다는 것을 율법에서 읽지 못하였느냐? 이제 내가 너희에게 말하노니 성전보다 더 큰 이가 여기에 있느니라. “나는 자비를 원하고 제사를 원치 아니하노라” 하신 뜻을 너희가 알았더라면 너희가 무죄한 자를 정죄하지 아니하였으리라. 사람의 아들은 안식일의 주인이기 때문이다."

빈첸초 팔리아 몬시뇰의 복음 주석

예수께서 안식일에 길을 가면서 제자들에게 밀 이삭 몇 개를 가져가게 하셨다는 이유로 그들은 예수를 꾸짖습니다. 주인은 성경에서 가져온 두 가지 예를 들어 대답하고 호세아의 말을 통해 하나님의 마음의 폭을 반복합니다. "나는 자비를 원하고 제사를 원치 아니하노라"(호 6.6). 주님께서는 규칙을 차갑고 외적으로 준수하기를 원하지 않으시고 신자의 마음을 원하십니다. 사실, 이 차원은 성경의 계시에 항상 존재해 왔습니다. 예를 들어, 일부 유대인 주석에는 “안식일이 너희에게 주어졌으나 안식일을 너희에게 준 것이 아니니라”는 내용이 있습니다. 그리고 일부 평론가들은 랍비들이 과도한 종교심이 율법의 본질을 위태롭게 할 수 있다는 것을 알고 있었다고 설명합니다. “토라에 따르면 인간의 생명을 구하는 것보다 더 중요한 것은 없습니다... 생명이 위태로워지면 법의 모든 금지 사항은 무시될 수 있습니다." 예수님은 하나님과 사람을 삶의 중심에 두는 생명의 정신을 높이십니다. 한마디로 그는 정확한 해석을 내놓는다. 안식일은 인간사에 있어서 하나님의 사랑의 임재를 보여줍니다. 주 예수님은 하나님의 사랑의 얼굴이시기 때문에 그분은 제사를 원하지 않고 자비를 원하신다고 반복하십니다. 왜 우리는 바리새인들처럼 종종 자비보다 희생을 더 선호합니까? 우리는 우리가 괜찮다고 믿기 때문에 자비는 항상 다른 사람들에게 빚을 지고 있습니다. 예수님은 율법을 어기지 않으시고 사랑으로 율법을 완성하십니다. 하나님께서는 사람의 삶을 풍요롭게 하기 위해 규정을 주시는 것이 아니라 사랑의 말씀을 주시는 것입니다. 이 율법을 비워 제사로 바꾸면 바리새인들의 외식을 부르는 처방에 불과할 뿐입니다. 하나님은 마음과 자비에 관심을 갖고 계십니다.

إن ابن الإنسان هو سيد السبت

الإنجيل (متى 12، 1 – 8)

في ذلك الوقت، في السبت، مر يسوع بين حقول الحنطة فجاع تلاميذه وبدأوا يقطفون سنابل ويأكلونها. فلما رأى الفريسيون ذلك قالوا له: «هوذا تلاميذك يفعلون ما لا يحل فعله في السبت». فأجابهم: «أما قرأتم ما فعله داود عندما جاع هو وأصحابه؟ ودخل بيت الله وأكل خبز التقدمة، ولم يكن يأكله هو ولا من معه، بل الكهنة فقط. أو أما قرأتم في الناموس أن الكهنة في الهيكل في السبت ينتهكون السبت وهم أبرياء؟ والآن أقول لكم: إن هنا أعظم من الهيكل. لو فهمت ما يعنيه: "أريد رحمة لا ذبائح"، لما أدنت الأبرياء. لأن ابن الإنسان هو رب السبت."

التعليق على الإنجيل بقلم المونسنيور فينسينزو باجليا

إنهم يوبخون يسوع لأنه سمح لتلاميذه أن يأخذوا بضع سنابل من القمح في الطريق يوم السبت. يجيب المعلم بمثالين مأخوذين من الكتاب المقدس ويكرر، بكلمات هوشع، اتساع قلب الله: "أريد رحمة لا ذبائح" (هو6: 6). إن الرب لا يريد الالتزام بالقواعد بطريقة باردة وخارجية، بل يريد قلب المؤمن. في الحقيقة، كان هذا البعد حاضرًا دائمًا في الإعلان الكتابي. ففي بعض التفاسير اليهودية، على سبيل المثال، نقرأ: "أُعطي لكم السبت، وليس أنتم إلى السبت". ويوضح بعض المعلقين أن الحاخامات كانوا يعرفون أن التدين المبالغ فيه يمكن أن يعرض للخطر تنفيذ جوهر القانون: «ليس هناك شيء أكثر أهمية، بحسب التوراة، من إنقاذ حياة الإنسان... حتى عندما يكون هناك أقل احتمال بأن الحياة على المحك، ويمكن تجاهل كل حظر يفرضه القانون". يمجد يسوع روح الحياة الذي أدى إلى وضع الله والإنسان في مركز الحياة. وباختصار، فهو يعطي التفسير الصحيح. يُظهر السبت حضور الله المحب في شؤون الإنسان. الرب يسوع هو وجه الله المحب، ولهذا يكرر أنه يريد الرحمة، وليس الذبيحة. لماذا نحن، مثل الفريسيين، نفضل في كثير من الأحيان الذبائح على الرحمة؟ لأننا نعتقد أننا بخير، في حين أن الرحمة هي دائما مدينة للآخرين. إن يسوع لا ينتهك الشريعة، بل يكملها بالحب. الله لا يعطي نظامًا، بل كلمة محبة لجعل حياة الإنسان ممتلئة. فإذا أفرغنا الشريعة من هذا، وحصرناها في الذبائح، فلا تكون إلا وصفة تؤدي إلى رياء الفريسيين. بينما الله يهتم بالقلب بالرحمة.

मनुष्य का पुत्र सब्त के दिन का स्वामी है

सुसमाचार (माउंट 12,1-8)

उस समय, सब्त के दिन, यीशु गेहूं के खेतों से होकर गुजर रहे थे और उनके शिष्यों को भूख लगी और वे मकई की बालें तोड़कर खाने लगे। यह देखकर फरीसियों ने उससे कहा, “देख, तेरे चेले वह काम कर रहे हैं जो सब्त के दिन करना उचित नहीं।” परन्तु उस ने उनको उत्तर दिया, क्या तुम ने नहीं पढ़ा, कि जब दाऊद और उसके साथी भूखे हुए, तब दाऊद ने क्या किया? उसने परमेश्वर के भवन में प्रवेश किया और भेंट की रोटी खाई, जिसे न तो उसे और न उसके साथियों को, बल्कि केवल याजकों को खाने की अनुमति थी। या क्या तुम ने व्यवस्था में नहीं पढ़ा, कि सब्त के दिन मन्दिर के याजक सब्त के दिन को तोड़ते हैं, तौभी निर्दोष ठहरते हैं? अब मैं तुमसे कहता हूं कि यहां मन्दिर से भी महान एक है। यदि आप समझ गए होते कि इसका क्या अर्थ है: "मैं दया चाहता हूं, बलिदान नहीं", तो आप निर्दोष लोगों की निंदा नहीं करते। क्योंकि मनुष्य का पुत्र सब्त के दिन का स्वामी है।"

मोनसिग्नोर विन्सेन्ज़ो पगलिया द्वारा सुसमाचार पर टिप्पणी

वे यीशु को डाँटते हैं क्योंकि उसने सब्त के दिन अपने चेलों को रास्ते में गेहूँ की कुछ बालें लेने दी थीं। गुरु ने पवित्रशास्त्र से लिए गए दो उदाहरणों के साथ उत्तर दिया और होशे के शब्दों के साथ, ईश्वर के हृदय की चौड़ाई को दोहराया: "मैं दया चाहता हूं, बलिदान नहीं" (होस 6.6)। भगवान ठंड और नियमों के बाहरी पालन की नहीं, बल्कि आस्तिक के हृदय की इच्छा रखते हैं। सच तो यह है कि यह आयाम बाइबिल के रहस्योद्घाटन में हमेशा मौजूद रहा है। उदाहरण के लिए, कुछ यहूदी टिप्पणियों में, हम पढ़ते हैं: "सब्त का दिन तुम्हें दिया गया था, न कि तुम्हें सब्त का दिन।" और कुछ टिप्पणीकार समझाते हैं कि रब्बियों को पता था कि अतिरंजित धार्मिकता कानून के सार की पूर्ति को खतरे में डाल सकती है: "तोराह के अनुसार, मानव जीवन को बचाने से ज्यादा महत्वपूर्ण कुछ भी नहीं है... यहां तक ​​​​कि जब इसकी थोड़ी सी भी संभावना हो जीवन दांव पर है, कानून की हर मनाही को नजरअंदाज किया जा सकता है।” यीशु ने जीवन की भावना को ऊंचा उठाया जिसके कारण ईश्वर और मनुष्य को जीवन के केंद्र में रखा गया। संक्षेप में, वह प्रामाणिक व्याख्या देता है। सब्बाथ मानवीय मामलों में ईश्वर की प्रेमपूर्ण उपस्थिति को दर्शाता है। प्रभु यीशु ईश्वर का प्रेमपूर्ण चेहरा हैं। यही कारण है कि वह दोहराते हैं कि वह दया चाहते हैं, बलिदान नहीं। फरीसियों की तरह, हम अक्सर दया की जगह बलिदानों को प्राथमिकता क्यों देते हैं? क्योंकि हम मानते हैं कि हम ठीक हैं, जबकि दया हमेशा दूसरों की ऋणी होती है। यीशु कानून का उल्लंघन नहीं करते, बल्कि उसे प्रेम से पूरा करते हैं। ईश्वर मनुष्यों के जीवन को पूर्ण बनाने के लिए कोई नियम नहीं, बल्कि प्रेम का एक शब्द देता है। यदि हम इसके कानून को खाली कर देते हैं, इसे बलिदानों तक सीमित कर देते हैं, तो यह केवल एक नुस्खा बन जाता है जो फरीसियों के पाखंड की ओर ले जाता है। जबकि ईश्वर की रुचि हृदय में, दया में है।

Syn Człowieczy jest panem sabatu

Ewangelia (Mt 12,1-8)

W owym czasie, w szabat, Jezus przechodził przez pola pszenicy, a Jego uczniowie byli głodni, więc zaczęli zrywać kłosy i je jeść. Widząc to, faryzeusze rzekli do Niego: «Oto Twoi uczniowie czynią w szabat to, czego nie wolno». Ale on im odpowiedział: «Czy nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy on i jego towarzysze byli głodni? Wszedł do domu Bożego i jadł chleb ofiarny, którego nie wolno było jeść ani jemu, ani jego towarzyszom, tylko kapłanom. Albo czy nie czytaliście w Prawie, że w szabat kapłani w świątyni naruszają szabat, a mimo to są bez winy? Teraz powiadam wam, że tutaj jest ktoś większy niż świątynia. Gdybyście zrozumieli, co to znaczy: „Chcę miłosierdzia, a nie ofiar”, nie potępilibyście niewinnych ludzi. Ponieważ Syn Człowieczy jest panem szabatu.”

Komentarz do Ewangelii autorstwa prałata Vincenzo Paglii

Gromią Jezusa, że ​​pozwala swoim uczniom w szabat zebrać po drodze kilka kłosów. Mistrz odpowiada dwoma przykładami zaczerpniętymi z Pisma Świętego i powtarza słowami Ozeasza o szerokości Bożego serca: „Chcę miłosierdzia, a nie ofiar” (Oz 6,6). Pan nie pragnie zimnego i zewnętrznego przestrzegania zasad, ale serca wierzącego. Tak naprawdę ten wymiar był zawsze obecny w objawieniu biblijnym. Na przykład w niektórych komentarzach żydowskich czytamy: „Wam wam dano szabat, a nie wy szabatowi”. Część komentatorów wyjaśnia, że ​​rabini wiedzieli, że przesadna religijność może zagrozić wypełnieniu istoty prawa: „Według Tory nie ma nic ważniejszego niż ratowanie życia ludzkiego... Nawet wtedy, gdy istnieje najmniejsze prawdopodobieństwo, że stawką jest życie, każdy zakaz prawa można zignorować.” Jezus wywyższa ducha życia, który doprowadził do postawienia Boga i człowieka w centrum życia. Krótko mówiąc, podaje autentyczną interpretację. Sabat ukazuje miłującą obecność Boga w sprawach ludzkich. Pan Jezus jest kochającym obliczem Boga, dlatego powtarza, że ​​pragnie miłosierdzia, a nie ofiary. Dlaczego podobnie jak faryzeusze często wolimy ofiary od miłosierdzia? Ponieważ wierzymy, że wszystko jest w porządku, a miłosierdzie jest zawsze wdzięczne innym. Jezus nie narusza prawa, ale z miłością je wypełnia. Bóg nie daje przepisu, ale słowo miłości, które uczyni życie człowieka pełnym. Jeśli oczyścimy z tego Prawo i sprowadzimy je do ofiar, stanie się to jedynie receptą prowadzącą do obłudy faryzeuszy. Bóg natomiast interesuje się sercem, miłosierdziem.

মনুষ্যপুত্র বিশ্রামবারের প্রভু

গসপেল (Mt 12,1-8)

সেই সময়ে, বিশ্রামবারে, যীশু গম ক্ষেতের মধ্য দিয়ে যাচ্ছিলেন এবং তাঁর শিষ্যরা ক্ষুধার্ত ছিলেন এবং ভুট্টার কান তুলে খেতে শুরু করেছিলেন। এটা দেখে ফরীশীরা তাঁকে বলল, "দেখুন, আপনার শিষ্যরা সেই কাজ করছে যা বিশ্রামবারে করা বিধিসম্মত নয়।" কিন্তু তিনি তাদের উত্তর দিলেন, “দাউদ ও তাঁর সঙ্গীরা যখন ক্ষুধার্ত ছিলেন, তখন তিনি কী করেছিলেন তা কি তোমরা পড় নি? তিনি ঈশ্বরের গৃহে প্রবেশ করেছিলেন এবং নৈবেদ্যের রুটি খেয়েছিলেন, যা তাকে বা তার সঙ্গীদের খেতে দেওয়া হয়নি, তবে কেবল পুরোহিতরা। অথবা আপনি কি আইনে পড়েন নি যে বিশ্রামবারে মন্দিরের পুরোহিতরা বিশ্রামবার লঙ্ঘন করে এবং তবুও তারা নির্দোষ? এখন আমি বলি যে এখানে মন্দিরের চেয়েও বড় একটি। আপনি যদি এর অর্থ বুঝতেন: "আমি করুণা চাই, বলিদান নয়", তাহলে আপনি নিরীহ লোকদের নিন্দা করতেন না। কারণ মনুষ্যপুত্র বিশ্রামবারের প্রভু।"

Monsignor Vincenzo Paglia দ্বারা গসপেল ভাষ্য

তারা যীশুকে তিরস্কার করে কারণ তিনি তাঁর শিষ্যদের বিশ্রামবারে পথে কয়েকটি গমের কান নিতে দিয়েছিলেন। মাস্টার বাইবেল থেকে নেওয়া দুটি উদাহরণের সাথে সাড়া দেন এবং হোসিয়ার কথায়, ঈশ্বরের হৃদয়ের প্রশস্ততার সাথে পুনরাবৃত্তি করেন: "আমি করুণা চাই, বলিদান নয়" (Hos 6.6)। প্রভু ঠান্ডা এবং নিয়মের বাহ্যিক পালন চান না, কিন্তু বিশ্বাসী হৃদয়. সত্যে, এই মাত্রা সর্বদা বাইবেলের উদ্ঘাটনে উপস্থিত ছিল। কিছু ইহুদি মন্তব্যে, উদাহরণস্বরূপ, আমরা পড়ি: "বিশ্রামবার আপনাকে দেওয়া হয়েছিল, এবং আপনাকে বিশ্রামবারে নয়।" এবং কিছু ভাষ্যকার ব্যাখ্যা করেন যে রাব্বিরা জানতেন যে অতিরঞ্জিত ধর্মীয়তা আইনের সারাংশের পরিপূর্ণতাকে বিপন্ন করতে পারে: "মানুষের জীবন বাঁচানোর চেয়ে তাওরাতের মতে আর কিছুই গুরুত্বপূর্ণ নয়... এমনকি যখন সামান্যতম সম্ভাবনা থাকে জীবন ঝুঁকির মধ্যে রয়েছে, আইনের প্রতিটি নিষেধাজ্ঞা উপেক্ষা করা যেতে পারে।" যীশু জীবনের চেতনাকে উচ্চ করে তোলেন যা ঈশ্বর এবং মানুষকে জীবনের কেন্দ্রে স্থাপন করে। সংক্ষেপে, তিনি প্রামাণিক ব্যাখ্যা দেন। বিশ্রামবার মানুষের ক্ষেত্রে ঈশ্বরের প্রেমময় উপস্থিতি দেখায়। প্রভু যীশু ঈশ্বরের প্রেমময় মুখ, এই কারণেই তিনি পুনরাবৃত্তি করেন যে তিনি করুণা চান, ত্যাগ নয়। কেন আমরা, ফরীশীদের মত, প্রায়ই করুণার চেয়ে বলিদান পছন্দ করি? কারণ আমরা বিশ্বাস করি আমরা ঠিক আছি, যখন করুণা সবসময় অন্যদের কাছে ঋণী। যীশু আইন লঙ্ঘন করেন না, কিন্তু প্রেমের সাথে এটি সম্পূর্ণ করেন। ঈশ্বর একটি নিয়ম না, কিন্তু ভালবাসার একটি শব্দ পুরুষদের জীবন পরিপূর্ণ করতে. যদি আমরা এই আইনটি খালি করি, এটিকে বলিদানে হ্রাস করি, তবে এটি কেবল একটি প্রেসক্রিপশন হয়ে যায় যা ফরীশীদের ভন্ডামীর দিকে পরিচালিত করে। যদিও ঈশ্বর হৃদয়ে আগ্রহী, করুণাতে।

Ang Anak ng Tao ay panginoon ng Sabbath

Ebanghelyo (Mt 12,1-8)

Noong panahong iyon, sa Sabbath, si Jesus ay dumaan sa mga bukirin ng trigo at ang kanyang mga alagad ay nagutom at nagsimulang pumitas ng mga uhay ng mais at kumain ng mga ito. Nang makita ito, sinabi sa kanya ng mga Pariseo: "Narito, ginagawa ng iyong mga alagad ang hindi matuwid na gawin sa Sabbath." Ngunit sinagot niya sila, “Hindi ba ninyo nabasa ang ginawa ni David nang siya at ang kanyang mga kasamahan ay nagutom? Pumasok siya sa bahay ng Diyos at kinain ang tinapay na handog, na hindi pinahintulutang kainin ni siya o ang kanyang mga kasama, kundi ang mga pari lamang. O hindi ba ninyo nabasa sa Kautusan na sa Sabbath ay nilalabag ng mga saserdote sa templo ang Sabbath at gayon pa man ay walang kasalanan? Ngayon sinasabi ko sa inyo na narito ang isang mas dakila kaysa sa templo. Kung naunawaan mo ang ibig sabihin nito: "Gusto ko ng awa at hindi mga sakripisyo", hindi mo sana hinatulan ang mga inosenteng tao. Dahil ang Anak ng Tao ay panginoon ng Sabbath."

Ang komentaryo sa Ebanghelyo ni Monsignor Vincenzo Paglia

Sinaway nila si Jesus dahil pinahintulutan niya ang kanyang mga alagad na kumuha ng ilang uhay ng trigo sa daan sa Sabbath. Ang master ay tumugon sa dalawang halimbawa na kinuha mula sa Banal na Kasulatan at inulit, sa mga salita ni Oseas, ang lawak ng puso ng Diyos: "Gusto ko ng awa at hindi mga hain" (Hos 6.6). Ang Panginoon ay hindi nagnanais ng malamig at panlabas na pagsunod sa mga tuntunin, ngunit ang puso ng mananampalataya. Sa katotohanan, ang dimensyong ito ay palaging naroroon sa paghahayag ng Bibliya. Sa ilang komentaryo ng mga Judio, halimbawa, mababasa natin: "Ang Sabbath ay ibinigay sa inyo, at hindi kayo sa Sabbath." At ipinaliwanag ng ilang komentarista na alam ng mga rabbi na ang labis na pagiging relihiyoso ay maaaring magsapanganib sa katuparan ng esensya ng batas: «Wala nang mas mahalaga, ayon sa Torah, kaysa sa pagliligtas sa buhay ng tao... Kahit na mayroon lamang kaunting posibilidad na ang isang buhay ang nakataya, ang bawat pagbabawal ng batas ay maaaring balewalain." Itinataas ni Hesus ang espiritu ng buhay na humantong sa paglalagay sa Diyos at tao sa sentro ng buhay. Sa madaling salita, binigay niya ang tunay na interpretasyon. Ang Sabbath ay nagpapakita ng mapagmahal na presensya ng Diyos sa mga gawain ng tao. Ang Panginoong Hesus ang mapagmahal na mukha ng Diyos kaya naman inulit niya na awa ang gusto niya, hindi sakripisyo. Bakit tayo, tulad ng mga Pariseo, ay madalas na mas pinipili ang mga sakripisyo kaysa sa awa? Dahil naniniwala kami na okay kami, habang ang awa ay laging may utang na loob sa iba. Hindi nilalabag ni Jesus ang batas, ngunit dinadala ito sa pagkumpleto ng pag-ibig. Ang Diyos ay hindi nagbibigay ng isang regulasyon, ngunit isang salita ng pag-ibig upang gawing ganap ang buhay ng mga tao. Kung alisan ng laman ang Batas nito, at gagawing mga sakripisyo, ito ay magiging isang reseta lamang na humahantong sa pagkukunwari ng mga Fariseo. Habang ang Diyos ay interesado sa puso, sa awa.

Ang Anak ng Tao ay panginoon ng Sabbath

Ebanghelyo (Mt 12,1-8)

Noong panahong iyon, sa Sabbath, si Jesus ay dumaan sa mga bukirin ng trigo at ang kanyang mga alagad ay nagutom at nagsimulang pumitas ng mga uhay ng mais at kumain ng mga ito. Nang makita ito, sinabi sa kanya ng mga Pariseo: "Narito, ginagawa ng iyong mga alagad ang hindi matuwid na gawin sa Sabbath." Ngunit sinagot niya sila, “Hindi ba ninyo nabasa ang ginawa ni David nang siya at ang kanyang mga kasamahan ay nagutom? Pumasok siya sa bahay ng Diyos at kinain ang tinapay na handog, na hindi pinahintulutang kainin ni siya o ang kanyang mga kasama, kundi ang mga pari lamang. O hindi ba ninyo nabasa sa Kautusan na sa Sabbath ay nilalabag ng mga saserdote sa templo ang Sabbath at gayon pa man ay walang kasalanan? Ngayon sinasabi ko sa inyo na narito ang isang mas dakila kaysa sa templo. Kung naunawaan mo ang ibig sabihin nito: "Gusto ko ng awa at hindi mga sakripisyo", hindi mo sana hinatulan ang mga inosenteng tao. Dahil ang Anak ng Tao ay panginoon ng Sabbath."

Ang komentaryo sa Ebanghelyo ni Monsignor Vincenzo Paglia

Sinaway nila si Jesus dahil pinahintulutan niya ang kanyang mga alagad na kumuha ng ilang uhay ng trigo sa daan sa Sabbath. Ang master ay tumugon sa dalawang halimbawa na kinuha mula sa Banal na Kasulatan at inulit, sa mga salita ni Oseas, ang lawak ng puso ng Diyos: "Gusto ko ng awa at hindi mga hain" (Hos 6.6). Ang Panginoon ay hindi nagnanais ng malamig at panlabas na pagsunod sa mga tuntunin, ngunit ang puso ng mananampalataya. Sa katotohanan, ang dimensyong ito ay palaging naroroon sa paghahayag ng Bibliya. Sa ilang komentaryo ng mga Judio, halimbawa, mababasa natin: "Ang Sabbath ay ibinigay sa inyo, at hindi kayo sa Sabbath." At ipinaliwanag ng ilang komentarista na alam ng mga rabbi na ang labis na pagiging relihiyoso ay maaaring magsapanganib sa katuparan ng esensya ng batas: «Wala nang mas mahalaga, ayon sa Torah, kaysa sa pagliligtas sa buhay ng tao... Kahit na mayroon lamang kaunting posibilidad na ang isang buhay ang nakataya, ang bawat pagbabawal ng batas ay maaaring balewalain." Itinataas ni Hesus ang espiritu ng buhay na humantong sa paglalagay sa Diyos at tao sa sentro ng buhay. Sa madaling salita, binigay niya ang tunay na interpretasyon. Ang Sabbath ay nagpapakita ng mapagmahal na presensya ng Diyos sa mga gawain ng tao. Ang Panginoong Hesus ang mapagmahal na mukha ng Diyos kaya naman inulit niya na awa ang gusto niya, hindi sakripisyo. Bakit tayo, tulad ng mga Pariseo, ay madalas na mas pinipili ang mga sakripisyo kaysa sa awa? Dahil naniniwala kami na okay kami, habang ang awa ay laging may utang na loob sa iba. Hindi nilalabag ni Jesus ang batas, ngunit dinadala ito sa pagkumpleto ng pag-ibig. Ang Diyos ay hindi nagbibigay ng isang regulasyon, ngunit isang salita ng pag-ibig upang gawing ganap ang buhay ng mga tao. Kung alisan ng laman ang Batas nito, at gagawing mga sakripisyo, ito ay magiging isang reseta lamang na humahantong sa pagkukunwari ng mga Fariseo. Habang ang Diyos ay interesado sa puso, sa awa.

Ο Υιός του Ανθρώπου είναι ο κύριος του Σαββάτου

Ευαγγέλιο (Ματ 12,1-8)

Εκείνη την ώρα, το Σάββατο, ο Ιησούς πέρασε από τα χωράφια με το σιτάρι και οι μαθητές του πεινούσαν και άρχισαν να μαζεύουν στάχυα και να τα τρώνε. Βλέποντας αυτό οι Φαρισαίοι του είπαν: «Ιδού, οι μαθητές σου κάνουν ό,τι δεν επιτρέπεται να γίνει το Σάββατο». Εκείνος όμως τους απάντησε: «Δεν έχετε διαβάσει τι έκανε ο Δαβίδ όταν πεινούσαν αυτός και οι σύντροφοί του; Μπήκε στον οίκο του Θεού και έφαγε το ψωμί της προσφοράς, που δεν επιτρεπόταν να φάει ούτε αυτός ούτε οι σύντροφοί του, αλλά μόνο οι ιερείς. Ή δεν έχετε διαβάσει στον Νόμο ότι το Σάββατο οι ιερείς στο ναό παραβιάζουν το Σάββατο και όμως είναι αθώοι; Τώρα σας λέω ότι εδώ είναι ένας μεγαλύτερος από τον ναό. Αν είχατε καταλάβει τι σημαίνει: «Θέλω έλεος και όχι θυσίες», δεν θα είχατε καταδικάσει αθώους ανθρώπους. Διότι ο Υιός του Ανθρώπου είναι ο κύριος του Σαββάτου».

Ο σχολιασμός του Ευαγγελίου από τον Μονσινιόρ Vincenzo Paglia

Επιπλήττουν τον Ιησού επειδή άφησε τους μαθητές του να πάρουν μερικά στάχυα στο δρόμο το Σάββατο. Ο δάσκαλος απαντά με δύο παραδείγματα παρμένα από τη Γραφή και επαναλαμβάνει, με τα λόγια του Ωσηέ, το εύρος της καρδιάς του Θεού: «Θέλω έλεος και όχι θυσίες» (Ως 6.6). Ο Κύριος δεν επιθυμεί την ψυχρή και εξωτερική τήρηση των κανόνων, αλλά την καρδιά του πιστού. Στην πραγματικότητα, αυτή η διάσταση ήταν πάντα παρούσα στη βιβλική αποκάλυψη. Σε μερικά εβραϊκά σχόλια, για παράδειγμα, διαβάζουμε: «Το Σάββατο δόθηκε σε εσάς και όχι εσείς το Σάββατο». Και ορισμένοι σχολιαστές εξηγούν ότι οι ραβίνοι γνώριζαν ότι η υπερβολική θρησκευτικότητα θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την εκπλήρωση της ουσίας του νόμου: «Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό, σύμφωνα με την Τορά, από τη διάσωση της ανθρώπινης ζωής... Ακόμη και όταν υπάρχει μόνο η ελάχιστη πιθανότητα να διακυβεύεται η ζωή, κάθε απαγόρευση του νόμου μπορεί να αγνοηθεί». Ο Ιησούς εξυψώνει το πνεύμα της ζωής που οδήγησε στην τοποθέτηση του Θεού και του ανθρώπου στο κέντρο της ζωής. Με λίγα λόγια δίνει την αυθεντική ερμηνεία. Το Σάββατο δείχνει τη στοργική παρουσία του Θεού στις ανθρώπινες υποθέσεις. Ο Κύριος Ιησούς είναι το στοργικό πρόσωπο του Θεού, γι' αυτό επαναλαμβάνει ότι θέλει έλεος και όχι θυσία. Γιατί εμείς, όπως οι Φαρισαίοι, προτιμάμε συχνά τις θυσίες από το έλεος; Γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε εντάξει, ενώ το έλεος είναι πάντα χρέος στους άλλους. Ο Ιησούς δεν παραβιάζει το νόμο, αλλά τον ολοκληρώνει με αγάπη. Ο Θεός δεν δίνει έναν κανονισμό, αλλά έναν λόγο αγάπης για να γεμίσει τη ζωή των ανδρών. Αν αδειάσουμε τον Νόμο από αυτό, μειώνοντάς τον σε θυσίες, γίνεται μόνο μια συνταγή που οδηγεί στην υποκρισία των Φαρισαίων. Ενώ ο Θεός ενδιαφέρεται για την καρδιά, για το έλεος.

Mwana wa Adamu ndiye bwana wa sabato

Injili (Mt 12:1-8)

Wakati huo, siku ya Sabato, Yesu alipitia katika mashamba ya ngano na wanafunzi wake walikuwa na njaa, wakaanza kuvunja masuke ya ngano na kuyala. Mafarisayo walipoona hivyo, wakamwambia, "Tazama, wanafunzi wako wanafanya jambo ambalo si halali siku ya sabato." Lakini yeye akawajibu, “Je, hamjasoma alivyofanya Daudi wakati yeye na wenzake walikuwa na njaa? Aliingia katika nyumba ya Mungu na akala mikate ya sadaka, ambayo yeye na wenzake hawakuruhusiwa kula, ila makuhani tu. Au je, hamjasoma katika Sheria kwamba siku ya Sabato makuhani katika hekalu huivunja Sheria ya Sabato na bado hawana hatia? Sasa nawaambieni, hapa kuna mkuu kuliko Hekalu. Kama mngeelewa maana ya neno hili: “Nataka rehema wala si dhabihu,” hamngewahukumu watu wasio na hatia. Kwa maana Mwana wa Adamu ndiye Bwana wa Sabato."

Ufafanuzi juu ya Injili na Monsinyo Vincenzo Paglia

Wanamkaripia Yesu kwa sababu anawaruhusu wanafunzi wake kuchukua masuke machache ya ngano njiani siku ya Sabato. Bwana anajibu kwa mifano miwili iliyochukuliwa kutoka kwa Maandiko na kurudia, kwa maneno ya Hosea, upana wa moyo wa Mungu: "Nataka rehema, wala si dhabihu" (Hos 6:6). Bwana hataki uzingatiaji baridi na wa nje wa sheria, lakini moyo wa mwamini. Kwa kweli, mwelekeo huu daima umekuwepo katika ufunuo wa Biblia. Katika baadhi ya maelezo ya Kiyahudi, kwa mfano, tunasoma: "Sabato ilitolewa kwenu, na si ninyi kwa Sabato." Na baadhi ya wafasiri wanaeleza kwamba marabi walijua kwamba udini uliokithiri unaweza kuhatarisha utimilifu wa kiini cha sheria: «Hakuna lililo muhimu zaidi, kwa mujibu wa Torati, kuliko kuokoa maisha ya mwanadamu... Hata kama kuna uwezekano mdogo tu kwamba maisha yako hatarini, kila katazo la sheria linaweza kupuuzwa." Yesu anainua roho ya uzima iliyoongoza kumweka Mungu na mwanadamu katikati ya maisha. Kwa kifupi, anatoa tafsiri sahihi. Sabato inaonyesha uwepo wa upendo wa Mungu katika mambo ya wanadamu. Bwana Yesu ni uso wa upendo wa Mungu.Ndio maana anarudia kusema kwamba anataka rehema, si dhabihu. Kwa nini sisi, kama Mafarisayo, mara nyingi tunapendelea dhabihu kuliko rehema? Kwa sababu tunaamini tuko sawa, wakati rehema huwa na deni kwa wengine kila wakati. Yesu havunji sheria, bali anaikamilisha kwa upendo. Mungu haitoi kanuni, bali neno la upendo ili kufanya maisha ya watu yajae. Tukiifuta Sheria ya jambo hili, tukiipunguza kuwa dhabihu, inakuwa tu agizo linaloongoza kwenye unafiki wa Mafarisayo. Wakati Mungu anapendezwa na moyo, na rehema.

Con Người là chủ ngày Sabát

Tin Mừng (Mt 12,1-8)

Khi ấy, vào ngày Sabát, Chúa Giêsu đi ngang qua cánh đồng lúa mì, các môn đệ đói nên bứt bông lúa mì mà ăn. Thấy vậy, những người Pha-ri-si nói với Ngài: “Này, các môn đệ thầy làm điều không được phép làm trong ngày Sa-bát”. Nhưng Ngài đáp: “Các ông chưa đọc chuyện Đa-vít làm khi ông và các bạn đồng hành bị đói sao? Ông vào nhà Đức Chúa Trời và ăn bánh dâng lễ mà cả ông và các bạn đồng hành của ông đều không được phép ăn, ngoại trừ các thầy tế lễ. Hay bạn chưa đọc trong Luật rằng vào ngày Sa-bát, các thầy tế lễ trong đền thờ vi phạm ngày Sa-bát mà vẫn vô tội sao? Bây giờ tôi nói cho bạn biết rằng đây là một ngôi đền lớn hơn cả ngôi đền. Nếu bạn hiểu ý nghĩa của câu này: “Tôi muốn lòng thương xót chứ không cần lễ vật”, thì bạn đã không lên án những người vô tội. Vì Con Người là chủ ngày Sabát.”

Chú giải Tin Mừng của Đức ông Vincenzo Paglia

Họ quở trách Chúa Giêsu vì Người cho các môn đệ nhặt vài bông lúa mì dọc đường vào ngày Sabát. Thầy trả lời bằng hai ví dụ lấy từ Kinh thánh và nhắc lại, bằng những lời của Ôsê, tấm lòng rộng lượng của Thiên Chúa: “Ta muốn lòng thương xót chứ không cần lễ vật” (Hs 6:6). Chúa không mong muốn sự tuân thủ các quy tắc một cách lạnh lùng và bề ngoài, mà là tấm lòng của người tín hữu. Thực ra, chiều kích này luôn hiện diện trong mạc khải Kinh Thánh. Chẳng hạn, trong một số bài bình luận của người Do Thái, chúng ta đọc: "Ngày Sabát được ban cho bạn, chứ không phải bạn được ban cho ngày Sabát". Và một số nhà bình luận giải thích rằng các giáo sĩ Do Thái biết rằng lòng tôn giáo quá đáng có thể gây nguy hiểm cho việc thực hiện bản chất của luật pháp: «Theo Kinh Torah, không có gì quan trọng hơn việc cứu sống con người... Ngay cả khi chỉ có một xác suất nhỏ nhất là một mạng sống đang bị đe dọa, mọi điều cấm đoán của pháp luật đều có thể bị bỏ qua”. Chúa Giêsu đề cao tinh thần sự sống dẫn tới việc đặt Thiên Chúa và con người vào trung tâm của cuộc sống. Nói tóm lại, ông đưa ra cách giải thích xác thực. Ngày Sabát thể hiện sự hiện diện đầy yêu thương của Thiên Chúa trong công việc của con người. Chúa Giêsu là gương mặt yêu thương của Thiên Chúa, nên Người nhắc lại rằng Người muốn lòng thương xót chứ không cần lễ tế. Tại sao chúng ta, giống như những người Pha-ri-si, thường thích của lễ hơn lòng thương xót? Bởi vì chúng ta tin mình ổn, trong khi lòng thương xót luôn mang ơn người khác. Chúa Giêsu không vi phạm lề luật, nhưng hoàn thành nó bằng tình yêu. Thiên Chúa không đưa ra quy định mà là một lời yêu thương để làm cho cuộc sống con người trở nên trọn vẹn. Nếu chúng ta coi thường Luật này, biến nó thành của lễ hy sinh, thì nó chỉ trở thành một quy định dẫn đến sự đạo đức giả của người Pha-ri-si. Trong khi Chúa quan tâm đến tấm lòng, đến lòng thương xót.

മനുഷ്യപുത്രൻ ശബ്ബത്തിന്റെ കർത്താവാണ്

സുവിശേഷം (മത്തായി 12,1-8)

ആ സമയത്ത്, ശബ്ബത്തിൽ, യേശു ഗോതമ്പ് വയലുകളിലൂടെ കടന്നുപോയി, അവന്റെ ശിഷ്യന്മാർ വിശന്നു, ധാന്യം പറിച്ച് തിന്നാൻ തുടങ്ങി. ഇതു കണ്ടിട്ടു പരീശന്മാർ അവനോടു: ഇതാ, നിന്റെ ശിഷ്യന്മാർ ശബ്ബത്തിൽ ചെയ്യാൻ പാടില്ലാത്തതു ചെയ്യുന്നു എന്നു പറഞ്ഞു. എന്നാൽ അവൻ അവരോടു ഉത്തരം പറഞ്ഞതു: ദാവീദും അവന്റെ കൂട്ടാളികളും വിശന്നപ്പോൾ അവൻ ചെയ്തതു നിങ്ങൾ വായിച്ചിട്ടില്ലേ? അവൻ ദൈവത്തിന്റെ ആലയത്തിൽ പ്രവേശിച്ച് വഴിപാടിന്റെ അപ്പം കഴിച്ചു, അത് തനിക്കോ കൂട്ടാളികളോ ഭക്ഷിക്കാൻ അനുവാദമില്ല, പുരോഹിതന്മാർ മാത്രം. അതോ ശബ്ബത്തിൽ ആലയത്തിലെ പുരോഹിതന്മാർ ശബ്ബത്ത് ലംഘിക്കുകയും കുറ്റമില്ലാത്തവരായിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുവെന്ന് നിങ്ങൾ നിയമത്തിൽ വായിച്ചിട്ടില്ലേ? ഇപ്പോൾ ഞാൻ നിങ്ങളോട് പറയുന്നു, ഇവിടെ ക്ഷേത്രത്തേക്കാൾ വലിയ ഒന്ന്. "എനിക്ക് ബലിയല്ല കരുണയാണ് വേണ്ടത്" എന്നതിന്റെ അർത്ഥം നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ നിരപരാധികളെ അപലപിക്കുമായിരുന്നില്ല. എന്തെന്നാൽ മനുഷ്യപുത്രൻ ശബ്ബത്തിന്റെ കർത്താവാണ്."

മോൺസിഞ്ഞോർ വിൻസെൻസോ പഗ്ലിയയുടെ സുവിശേഷത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വ്യാഖ്യാനം

അവർ യേശുവിനെ ശാസിക്കുന്നു, കാരണം ശബത്തിൽ വഴിയിൽ കുറച്ച് ഗോതമ്പ് എടുക്കാൻ ശിഷ്യന്മാരെ അനുവദിച്ചു. യജമാനൻ തിരുവെഴുത്തുകളിൽ നിന്ന് എടുത്ത രണ്ട് ഉദാഹരണങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച് പ്രതികരിക്കുകയും, ദൈവത്തിന്റെ ഹൃദയവിശാലതയായ ഹോസിയായുടെ വാക്കുകൾ ഉപയോഗിച്ച് ആവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു: "എനിക്ക് കരുണയാണ് വേണ്ടത്, ത്യാഗങ്ങളല്ല" (ഹോസ് 6.6). കർത്താവ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത് തണുത്തതും ബാഹ്യവുമായ നിയമങ്ങളുടെ ആചരണമല്ല, മറിച്ച് വിശ്വാസിയുടെ ഹൃദയമാണ്. സത്യത്തിൽ, ഈ മാനം എപ്പോഴും ബൈബിൾ വെളിപാടുകളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ചില യഹൂദ വ്യാഖ്യാനങ്ങളിൽ നാം ഇങ്ങനെ വായിക്കുന്നു: "ശബ്ബത്ത് നിങ്ങൾക്കാണ് നൽകിയിരിക്കുന്നത്, നിങ്ങൾ ശബ്ബത്തിനല്ല." അതിശയോക്തി കലർന്ന മതാത്മകത നിയമത്തിന്റെ സത്തയുടെ പൂർത്തീകരണത്തെ അപകടപ്പെടുത്തുമെന്ന് ചില വ്യാഖ്യാതാക്കൾ വിശദീകരിക്കുന്നു: "തോറ പ്രകാരം, മനുഷ്യജീവനെ രക്ഷിക്കുന്നതിനേക്കാൾ പ്രാധാന്യമുള്ള മറ്റൊന്നില്ല ... ഒരു ചെറിയ സാധ്യതയുണ്ടെങ്കിൽ പോലും ജീവൻ അപകടത്തിലാണ്, നിയമത്തിന്റെ എല്ലാ നിരോധനങ്ങളും അവഗണിക്കാം." ദൈവത്തെയും മനുഷ്യനെയും ജീവിതത്തിന്റെ കേന്ദ്രസ്ഥാനത്ത് പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നതിലേക്ക് നയിച്ച ജീവാത്മാവിനെ യേശു ഉയർത്തുന്നു. ചുരുക്കത്തിൽ, അദ്ദേഹം ആധികാരികമായ വ്യാഖ്യാനം നൽകുന്നു. മനുഷ്യകാര്യങ്ങളിൽ ദൈവത്തിന്റെ സ്നേഹനിർഭരമായ സാന്നിധ്യം ശബത്ത് കാണിക്കുന്നു. കർത്താവായ യേശു ദൈവത്തിന്റെ സ്നേഹമുള്ള മുഖമാണ്, ത്യാഗമല്ല കരുണയാണ് തനിക്ക് വേണ്ടത് എന്ന് അവൻ ആവർത്തിക്കുന്നത് അതുകൊണ്ടാണ്. എന്തുകൊണ്ടാണ് നമ്മൾ, പരീശന്മാരെപ്പോലെ, കരുണയെക്കാൾ ബലികൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്? കാരണം നമുക്ക് കുഴപ്പമില്ല എന്ന് ഞങ്ങൾ വിശ്വസിക്കുന്നു, അതേസമയം കരുണ എപ്പോഴും മറ്റുള്ളവരോട് കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. യേശു നിയമം ലംഘിക്കുന്നില്ല, മറിച്ച് സ്നേഹത്തോടെ അത് പൂർത്തീകരിക്കുന്നു. ദൈവം ഒരു നിയന്ത്രണമല്ല, മറിച്ച് മനുഷ്യരുടെ ജീവിതം പൂർണ്ണമാക്കാനുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെ വചനമാണ് നൽകുന്നത്. നാം ഇതിന്റെ നിയമത്തെ ശൂന്യമാക്കുകയും, അതിനെ യാഗങ്ങളായി ചുരുക്കുകയും ചെയ്താൽ, അത് പരീശന്മാരുടെ കാപട്യത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്ന ഒരു കുറിപ്പടി മാത്രമായി മാറുന്നു. ദൈവം ഹൃദയത്തിൽ താൽപ്പര്യമുള്ളപ്പോൾ, കരുണയിൽ.

Nwa nke madu bu onye-nwe ubọchi-izu-ike

Oziọma (Mt 12:1-8)

N’oge ahụ, n’Ụbọchị Izu Ike, Jizọs gabigara n’ubi ọka wit, agụụ gụkwara ndị na-eso ụzọ ya, ha malite ịghọrọ oko ọka na-eri. Mgbe ndị Farisii hụrụ nke a, ha sịrị ya: “Lee, ndị na-eso ụzọ gị na-eme ihe iwu na-akwadoghị ime n’ụbọchị izu ike.” Ma ọ zara ha, si, Ùnu agughi ihe Devid mere mb͕e agu guru ya na ndi-ibe-ya? Ọ batara n’ulo Chineke, rie nri nke onyinye-inata-iru-ọma, nke o nēkweghi ka ya na ndi-ibe-ya rie, ma-ọbughi nání ndi-nchu-àjà. Ma-ọbu ùnu agughi n'Iwu ahu na n'ubọchi-izu-ike, ndi-nchu-àjà nke nọ n'ulo uku ahu nēmebi iwu-ubọchi-izu-ike, ma ha adighi-ama ikpe? Ma asim unu na Onye ka ulo uku Chineke di n'ebe a. Ọ bụrụ na ị ghọtara ihe ọ pụtara: “Achọrọ m ebere, ọ bụghị àjà”, ị gaghị ama ndị aka ha dị ọcha ikpe. N'ihi na Nwa nke madu bu onye-nwe ubọchi-izu-ike.

Nkọwa nke Oziọma nke Monsignor Vincenzo Paglia

Ha baara Jizọs mba n’ihi na o kwere ka ndị na-eso ụzọ ya kpụrụ ọka wit ole na ole n’ụzọ n’Ụbọchị Izu Ike. Nna-ukwu ahụ zara ya site n’ihe atụ abụọ e wetara n’Akwụkwọ Nsọ ma kwughachi ya, jiri okwu Hosea, obosara nke obi Chineke: “Achọrọ m ebere, ọ bụghị àjà” (Hos 6:6). Onye-nwe achọghị ka idobe iwu oyi na mpụga, kama obi nke ndị kwere ekwe. N'ezie, akụkụ a na-adị mgbe niile na mkpughe nke Akwụkwọ Nsọ. N’ụfọdụ nkọwa ndị Juu, dịka ọmụmaatụ, anyị na-agụ, sị: “E nyere unu Ụbọchị Izu Ike, ọ bụghịkwa unu ka e nyere unu n’Ụbọchị Izu Ike.” Na ụfọdụ ndị na-akọwa nkọwa na-akọwa na ndị rabaị maara na ikwubiga okwu ókè religiosity nwere ike n'ihe ize ndụ mmezu nke isi nke iwu: «Ọ dịghị ihe dị mkpa, dị ka Torah, karịa ịzọpụta ndụ mmadụ ... Ọbụna mgbe e nwere nanị nwetụrụ ihe gbasara nke puru omume na a ndụ nọ n'ihe ize ndụ, enwere ike ileghara mmachibido iwu ọ bụla." Jizọs buliri mmụọ nke ndụ nke dugara n'itinye Chineke na mmadụ n'etiti ndụ. Na nkenke, ọ na-enye nkọwa ziri ezi. Ụbọchị izu ike na-egosi ọnụnọ ịhụnanya nke Chineke n'ihe gbasara mmadụ. Onyenweanyị Jizọs bụ ihu ịhụnanya nke Chineke, ya mere ọ na-ekwughachi na ọ chọrọ ebere, ọ bụghị àjà. Gịnị mere anyị, dị ka ndị Farisii, ji ahọrọkarị àjà karịa ebere? N'ihi na anyị kwenyere na anyị dị mma, ebe ebere na-eji ndị ọzọ ụgwọ mgbe niile. Jizọs adịghị emebi iwu, kama o ji ịhụnanya mechaa ya. Chineke anaghị enye ụkpụrụ, kama ọ bụ okwu ịhụnanya ime ka ndụ mmadụ zuo ezuo. Ọ bụrụ na anyị ewepụ Iwu ahụ, na-ebelata ya ka ọ bụrụ àjà, ọ ga-abụ naanị akwụkwọ ndenye ọgwụ na-eduga n'ihu abụọ nke ndị Farisii. Ebe Chineke nwere mmasị na obi, na ebere.